Seven Minutes

P A A L A M

Siya ay nakahiga. 

Ang kanyang mga mahal sa buhay ay nakapaligid sa kanya. 

Malungkot. Umiiyak. Nawawalan ng pag-asa. 

Nasasaktan siya sa kanyang mga nakikita.

Isa lang ang naisip niyang solusyon: PUMIKIT.

Sa kanyang pagpikit, siya ay may nakita:

Sampung segundo ng kalungkutan.

Sampung segundo ng kasiyahan.

Sampung segundo ng pagbagsak.

Sampung segundo ng pag-akyat.

Sampung segundo ng pagkahulog.

Sampung segundo ng pagbangon.

Isang minuto ng alaala.

Sampung segundo ng kaba.

Sampung segundo ng pagtataka.

Sampung segundo ng pangangamba.

Sampung segundo ng pagdududa.

Sampung segundo ng pag-aakala.

Sampung segundo ng pag-asa.

Isang minuto ng alaala.

Sampung segundo ng kahihiyan.

Sampung segundo ng pagkahubad.

Sampung segundo ng pag-iyak.

Sampung segundo ng pagdidikta.

Sampung segundo ng pakikipag-away.

Sampung segundo ng sigawan.

Isang minuto ng alaala.

Sampung segundo ng sakit.

Sampung segundo ng pagkabitin.

Sampung segundo ng pagkatalo.

Sampung segundo ng pagtakbo.

Sampung segundo ng pagkagutom.

Sampung segundo ng pagkapikon.

Isang minuto ng alaala.

Sampung segundo ng pagtawa.

Sampung segundo ng pagbibigay-saya.

Sampung segundo ng pagkiliti.

Sampung segundo ng pag-ngiti.

Sampung segundo ng paglaya

Sampung segundo ng saya.

Isang minuto ng alaala.

Sampung segundo ng karangalan.

Sampung segundo ng kasiglahan.

Sampung segundo ng katarungan.

Sampung segundo ng kapayapaan.

Sampung segundo ng pag-angat.
Sampung segundo ng pasasalamat.

Isang minuto ng alaala.

Sampung segundo ng pagsayaw.

Sampung segundo ng pagkanta.

Sampung segundo ng pagtula.

Sampung segundo ng pakikipaglaro.

Sampung segundo ng pagkapanalo.

Sampung segundo ng pagiging ako.

Isang minuto ng alaala.

PITONG MINUTO NG MGA ALAALA.
MGA ALAALA NG BUHAY KO.

Pagkatapos ng pitong minutong pagpikit, 
mayroon siyang narinig.

"Tapos na ang iyong oras sa lupa. 
Halika na, aking anak."

[ W A K A S ]

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .